Dwa całkiem inne oblicza miasta "o stu wieżach". Pierwsze to Praga pulsująca w rytm dochodzących z nocnych lokali dźwięków. Przepełniona ludźmi, hałaśliwa i choć nie można powiedzieć, że wyzbyta słynnej swej magii, to jednak męcząca.

Drugie oblicze pojawia się czasami ale dopiero gdy pogasną iluminacje na rynku Starego Miasta. Kiedy ucichnie zgiełk, nastanie cisza, w której będziesz w stanie usłyszeć pojedyncze kroki spóźnionego przechodnia odbijające się od starych kamienic. Cisza, w czasie której nieraz podskoczysz na dźwięk bijącego znienacka, a przecież wcale nie tak głośno, dzwonu. To Praga zamglona,z zimnym i lepkim tchnieniem znad Wełtawy. Które oblicze jest prawdziwe?

Ludzie, którzy ciemnymi przechodzą mostami 
Przed świętymi
Z bladym światełkiem.
Chmury, które szarym niebem przepływają
Przed kościołami
Z ciemniejącą dzwonnicą.
Ktoś, kto o ciosany parapet się wspiera
Patrząc w wieczorną wodę
Z rękami na starych kamieniach.